پس از 7 روز بهبودی از یک دوره 10 روزه کمبود خواب ، شرکت کنندگان در یک مطالعه کوچک سرعت واکنش محرومیت از قبل از خواب را بازیابی کرده بودند ، اما در هیچ اندازه گیری عملکردی دیگر به طور کامل بهبود نیافته بودند. Jeremi Ochab از دانشگاه Jagiellonian در کراکوف لهستان و همکارانش این یافته ها را در مجله دسترسی آزاد PLOS ONE در 1 سپتامبر 2021 ارائه کردند. به خوبی شناخته شده است که کمبود خواب بر عملکرد انسان تأثیر منفی می گذارد. به عنوان مثال ، این اختلال با نقص توجه و حافظه و همچنین افزایش خطر تصادفات رانندگی ، مشکلات قلبی و سایر مسائل پزشکی همراه است. با این حال ، در حالی که برخی تحقیقات به بهبود پس از کم خوابی مزمن پرداخته اند ، مشخص نیست که چقدر زمان برای بهبود کامل دوره های طولانی مدت کمبود خواب نیاز است.
داستانهای مرتبط ارتباط بین عفونت های اولیه دستگاه تنفسی تحتانی و توسعه OSA در کودکان این مطالعه رابطه بین بهبود زمان خواب خوب و عادات غذایی ارتقاء دهنده سلامت را نشان می دهد بررسی چگونگی تأثیر صداها بر خواب و سلامت انسان برای روشن شدن بیشتر این موضوع ، اوچاب و همکارانش یک مطالعه کوچک را با چندین فرد سالم انجام دادند که تحت 10 روز محدودیت خواب هدفمند قرار گرفتند و پس از آن 7 روز خواب بدون محدودیت بهبود یافتند. شرکت کنندگان این مطالعه را در محیط های عادی روزانه خود به پایان رساندند و از حسگرهای مچ دست برای نظارت بر الگوهای روزانه خواب و فعالیت استفاده کردند. آنها همچنین برای نظارت بر فعالیت مغز تحت الکتروانسفالوگرافی روزانه (EEG) قرار گرفتند و به س questionsالات روزانه (وظایف استروپ) برای اندازه گیری زمان واکنش و دقت پاسخ دادند.
پس از 7 روز بهبودی ، شرکت کنندگان هنوز در اکثر اقدامات عملکرد خود به عملکرد محرومیت از خواب قبل از خواب بازنگشته بودند. اینها شامل چندین اندازه گیری EEG برای فعالیت مغز ، الگوهای استراحت در مقابل فعالیت های گرفته شده توسط حسگرهای مچ دست و دقت در کارهای Stroop بود. فقط زمان واکنش آنها به سطح اولیه بهبود یافته بود. در حالی که محققان متذکر می شوند که مقایسه این نتایج با سایر مطالعاتی که از روش های مختلف استفاده می کنند ، دشوار است ، یافته ها بینش جدیدی را در بهبودی از دست دادن مزمن خواب به همراه دارند. تحقیقات آینده می تواند به تعداد بیشتری از شرکت کنندگان گسترش یابد ، دوره های بهبود طولانی تر را مورد بررسی قرار دهد و ترتیب بازگشت عملکردهای مختلف به حالت عادی را از هم جدا کند. نویسندگان می افزایند: “بررسی روند بهبودی پس از یک دوره طولانی مدت محدودیت خواب نشان می دهد که تفاوت در پاسخ های رفتاری ، حرکتی و نوروفیزیولوژیکی به از دست دادن خواب و بهبودی نیز متفاوت است.”